Toen Liam, mijn jongste, werd geboren meldde mijn eigen familie me aan bij Veilig Thuis. Omdat ze bezorgd waren. Ja dank je de koekoek, daar was ik natuurlijk niet mee geholpen. Ik ben de eerste om toe te geven dat ons leven niet gemakkelijk is. Mijn man werd vlak voor de geboorte van Liam met snel ontwikkelende dementie opgenomen in het verpleeghuis. Door mijn PTSS ben ik sinds mijn 18e voor 100% afgekeurd. Volgens mijn familie ben ik daarom ongeschikt als moeder. Wat zij niet willen zien is dat ik veel therapie heb gehad, altijd vrijwilligerswerk gedaan heb en zo goed heb leren omgaan met wat me kwetsbaar maakt. Maar als je je man aan zo’n rotziekte moet verliezen, dat heeft wel een gigantische impact natuurlijk. Eigenlijk ben ik een alleenstaande moeder, maar dan mét een ernstig zieke man die veel zorg nodig heeft en die geen vader of partner meer kan zijn.
Mijn vrijwilligerswerk heb ik opgezegd. Ik kan de kinderen maar één keer grootbrengen en dat wil ik zo goed mogelijk doen. Al kan ik mijn kinderen niet beschermen tegen het verdriet en de afwezigheid van hun vader. Als mijn oudste, Mason, zegt dat hij een vader wil ‘die het doet’, zakt de grond onder mijn voeten weg. Ook nu Stefan in het verpleeghuis woont ben ik er nog druk mee. Hij verdraagt geen vreemden aan zijn lijf dus de persoonlijke verzorging komt op mij neer. Hij is continu boos op zichzelf en dreigt zichzelf dan wat aan te doen, dus je begrijpt dat ik de kinderen niet meeneem. Liam mist zijn vader dan ook niet, die is niet anders gewend.
Toen de thuisbegeleiding voorstelde om een steunouder te zoeken voor de kinderen stond ik niet meteen te juichen, moet ik eerlijk zeggen. Maar toen wist ik nog niet welke engelen er op mijn pad zouden komen. Ze doen wat is afgesproken, staan altijd voor me klaar en bemoeien zich nooit met hoe ik de dingen doe. Het klikt supergoed tussen Amira en de jongens. Eigenlijk zou alleen Mason naar haar toegaan maar inmiddels gaan ze allebei, elke woensdagmiddag en in de vakanties neemt ze de hele dag voor haar rekening. Ze haalt ze op uit school, luncht met de kinderen en ze knutselt graag met ze. Dat is geweldig, want mijn hoofd staat daar meestal niet naar.
Woensdag is nu mijn regeldag. Voor het vechten met procedures en instanties. Zo heb ik de wasvergoeding bijvoorbeeld nog altijd niet rond, die schiet ik nog steeds zelf voor. Op aandringen van de thuisbegeleiding doe ik ook iets voor mezelf. Ik ben op zangles gegaan. Dat is zó fijn, ik was vergeten hoe het is om even zonder zorgen te zijn, maar op zangles lukt dat.
——————————————————————-
Bij dementie of Alzheimer denken we vaak aan oude mensen. Dementie op jonge leeftijd treft in Nederland echter ongeveer 15.000 mensen. Dus ook gezinnen. Het inzetten van een steunouder kan wat lucht en ruimte bieden aan zowel de ouders als de kinderen. Meer informatie over ‘jong dementie’: https://www.alzheimer-nederland.nl/dementie/jongdementie
