Laura Onstenk, steunoudercoördinator in Gouda, schrijft over een succesvolle match waar iedereen vrolijk van wordt.
Sam* is 10 jaar en woont met zijn broertje en zusje bij zijn moeder Anne. Zijn broer en zus hebben veel extra ondersteuning nodig, en zijn moeder doet ontzettend haar best om in haar eentje zo goed mogelijk voor alle drie haar kinderen te zorgen. Sam is een lieve, leergierige en enigszins timide jongen, die goed zijn best doet op school. Daarnaast heeft hij veel oog voor zijn moeder, broer en zus. Zijn moeder is trots op hem, en aan liefde ontbreekt het hem niet. Maar een alleenstaande moeder, met haar eigen uitdagingen in het leven, kan dit (natuurlijk!) niet alleen. Vanwege alle dingen die zij aan haar hoofd heeft, lukt het haar ook niet om sociale contacten te onderhouden. Dus komt alles op haar neer. En op Sam.
Gelukkig krijgt Anne professionele begeleiding met het houden van overzicht en het organiseren van hulp voor haar kinderen. Sam ontwikkelt zich goed, maar kan wel wat hulp gebruiken bij zijn huiswerk. Daar vinden ze een vrijwilliger voor. Omdat hij verder weinig aandacht vraagt, is de verleiding groot om hem een beetje te vergeten. Dat zien medewerkers van de hulpverleningsorganisatie ook, en daarom kloppen ze bij Steunouder aan. Of ik een steunouder weet voor Sam. Iemand die leuke jongensdingen met hem kan doen, bij wie hij even niet in de zorg-rol hoeft, maar waar hij gewoon even kind kan zijn. Het liefst met een mannelijk rolmodel, want die zijn er maar weinig in zijn leven.
Ik kom al snel bij Peter uit. Een vriendelijke, handige en vitale opa, die staat te popelen om iets te betekenen voor een kind en zijn ouder(s). Hij houdt van klussen aan zijn huis, maar zoekt ook een tijdsbesteding waarbij hij iets voor anderen kan betekenen.
Vanaf oktober doet Peter wekelijks leuke dingen met Sam. De eerste berichten die ik van Anne, Peter en de begeleiders van het gezin hoor, zijn heel positief. We zijn allemaal blij als we voor een tussentijdse evaluatie met elkaar om tafel zitten, want het is nog mooier dan we durfden te hopen: voor zowel de ontwikkeling van Sam als voor het vertrouwen van Anne in zichzelf en anderen blijkt deze match een gouden greep.
Peter maakt muziek met Sam, ze schaken, Sam helpt Peter bij het klussen aan zijn huis, en leert van Peter hoe elektriciteit werkt. Afgelopen winter was er een techniekproject voor kinderen, wat écht iets voor Sam was. Maar… dat was aan de andere kant van de stad, en Anne kon hem niet halen en brengen. De begeleiders van het gezin zetten een vervoerspoule op met Peter, de huiswerkbegeleidster en henzelf. De lasten werden verdeeld, en zo kon er toch een kind meedoen, dat daar anders geen kans voor had gekregen.
Tijdens het evaluatiegesprek merken Anne en Peter dat zij dezelfde dingen zien bij Sam. Dat geeft Anne vertrouwen dat ze het goed ziet én dat ze het opvoeden niet alleen hoeft te doen. Peter vindt het fijn om met anderen te sparren over wat hij merkt in het contact met Sam. Want, zo zegt hij: “ik heb ook alleen maar mijn eigen waarneming, en wie zegt dat die altijd klopt?” Daarnaast signaleert hij iets in Sams motoriek, wat nog niemand heeft benoemd, maar wat wel degelijk de moeite waard is om te laten onderzoeken, omdat het hem waarschijnlijk belemmert in zijn ontwikkeling en zelfvertrouwen. De begeleiding van Anne pakt dit signaal dankbaar op, en helpt Anne om op zoek te gaan naar een therapeut die met Sam kan oefenen. De steunouder mag dit weer loslaten, en zich weer helemaal richten op het contact met Sam.
En zo maken we met z’n allen een kringetje om dit gezin. Met praktische en emotionele ondersteuning. De betrokken vrijwilligers voorop, gesteund door de professionele begeleiders daarachter. Peter was er zichtbaar ontroerd door. “Zoveel mensen die het beste met deze jongen voor hebben, die samen kijken naar wat dít kind nodig heeft om zich optimaal te ontwikkelen. Dit gun ik elk kind. En wat had ik dít graag gehad, toen wij onze kinderen opvoedden. Want opvoeden, dat zou niemand alleen hoeven doen.” En zo is het maar net.
*de namen van de betrokkenen zijn gefingeerd. Foto door Kim Stiver