Mitchel is bijna twee jaar als hij een dagdeel per week bij steunouder Mieke komt. Mieke hanteert een programma met een vaste structuur waar Mitchel goed in gedijt. Zijn gedrag wordt rustiger en de eetproblemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Steunouder Mieke vertelt: ‘Laatst mocht hij een vriendje meenemen en vertelde hij aan het vriendje spontaan de vaste structuur die we aanhouden. Blijkbaar heeft hij zich dat helemaal eigen gemaakt. Echt mooi om te zien. Vooral omdat het hem rust geeft en hij zich beter ontwikkelt.’ Als zijn ouders zien hoe goed het vaste ritme werkt voor Mitchel, proberen ze dit ook thuis aan te houden.
Tussen de ouders en de steunouder ontstaat een goede band. De ouders van Mitchel zijn blij met Mieke en voelen zich niet langer schuldig of tekortschieten ‘alsof ze het zelf niet kunnen’. Met de inzet van de steunouder leren de ouders beetje bij beetje om hulp van een ander te accepteren en wordt het gemakkelijker voor hen om hun opvoedtaak te delen. Die helpende hand is heel welkom omdat ze zelf onvoldoende mogelijkheden in hun netwerk hebben om structureel een beroep op te doen.
Mitchel gaat inmiddels naar groep 1 en ontwikkelt zich goed. De steunouder blijft vooralsnog in beeld voor Mitchel om de ouders te helpen hun eigen leven verder op de rit te krijgen. Beide ouders zijn uit het arbeidsproces geraakt. Moeder is in dagbehandeling en vader probeert tot een structurele dagbesteding te komen. Het gezin is zwaar belast maar zet zich in om, binnen de gegeven omstandigheden, het leven zo gewoon mogelijk met elkaar te leven.