“Ik besteed mijn vrije tijd graag met mijn eigen kinderen, en toen dacht ik: waarom zou ik dat niet extra doen voor een kind dat dat nodig heeft?”
Bij de basisschool waar ze werkt zag Anita een flyer van Steunouder Land van Cuijk door Sociom hangen en besloot zich aan te melden. Inmiddels vangt ze één keer per twee weken op zaterdag kinderen op bij haar thuis — iets wat haar veel voldoening geeft.
Een middag vol spel en gezelligheid
De middagen zijn nooit hetzelfde, vertelt ze enthousiast. “De kinderen worden rond half één gebracht. Als het mooi weer is, gaan we lekker naar buiten — spelen met water, klussen of gewoon in de tuin ravotten. We hebben zelf twee jongens van zes en tien, dus er is genoeg speelgoed. Ik probeer van tevoren iets te bedenken wat we kunnen doen, maar laat ze ook vrij om te kiezen. Het is vooral belangrijk dat we een fijne, ontspannen middag hebben.”
Binnen wordt er ook volop gespeeld. “De ene keer bouwen we een dominobaan door de kamer, de andere keer spelen we met de Mario Bros-set of doen we gezelschapsspelletjes. Boven staat een drumstel waarop gedrumd mag worden, en soms spelen ze even op de Nintendo Switch.” Af en toe ondernemen ze een uitje, bijvoorbeeld naar de speeltuin of kinderboerderij. Om kwart voor vijf brengt ze de kinderen weer naar huis.
Een waardevolle ervaring voor alle betrokkenen
Anita is ook erg tevreden over Iris, steunoudercoördinator bij Sociom. “Het contact verloopt heel prettig. Als er iets is, kan ik altijd bellen.” De match met het gezin was goed en het kennismakingsgesprek voelde meteen fijn, hoewel het ook diepe indruk maakte: “Wat zij hebben meegemaakt, is heftig. Uit het niets kan je leven totaal veranderen. Toen dacht ik: wat fijn dat ik op deze manier kan helpen.”
Wat haar het meest raakt, is dat ze met iets relatief kleins veel kan betekenen: “Het kost me maar een paar uurtjes per week. Voor mij is het een kleine moeite om twee extra kinderen aan tafel te hebben, maar voor het gezin dat ik help, maakt het echt verschil. Ze vertelden dat ze eindelijk even tijd hadden om iets in de tuin te doen. Dat lijkt iets kleins, maar als ouder weet ik hoe waardevol dat is.”
Eén moment is haar bijzonder bijgebleven: “We gingen met de kinderen naar een buurtborrel in onze wijk. Daar stelde de oudste zich voor en zei: ‘Dit is mijn steunouder.’ Hij legde zelfs uit wat dat betekende en waarom ze bij ons kwamen. Dat raakte me echt.”
Een oproep aan toekomstige steunouders
“Ik zou iedereen aanraden om eens een kennismakingsgesprek te plannen. Je kunt vanuit je eigen huis iets doen wat een groot effect heeft. Het is niet te vergelijken met pleegzorg — het is veel laagdrempeliger — maar de impact is enorm.” •