Debby en Dave hebben naast hun eigen zonen ook een pleegzoon. Maris woont sinds twee jaar bij hen en is met elf jaar de oudste van het stel. Als veel te vroeg geboren baby’tje kampt Maris met het kortedarmsyndroom waarbij hij uiteindelijk zijn volledige darmfunctie verliest.
Niks vanzelf
Hij leeft nu met hulp van een stoma en een PEG-sonde (een directe ingang naar de maag die langdurige sondevoeding mogelijk maakt), maar de eerste jaren van zijn leven heeft hij de helft van de tijd in het ziekenhuis doorgebracht. Toch is die fysieke zorg niet de grootste belasting. De hechtingsproblemen en licht verstandelijke beperking trekken de grootste wissel op het pleeggezin.
‘Als pleegouder probeer ik steeds “mijn beste zelf” te zijn’ vertelt Debby. ‘Waar het bij mijn eigen kinderen allemaal veel intuïtiever gaat, ben ik bij Maris veel bewuster bezig met wat ik zeg en doe. Eigenlijk ben ik continu alert. Hij is ontzettend vrolijk, lief en springerig waardoor je aan de buitenkant niet ziet hoeveel begeleiding hij nodig heeft. Maar eigenlijk gaat niks vanzelf en dat is echt heel vermoeiend. Ik had al snel door dat je zo’n intensieve pleegzorgplaatsing niet in je eentje moet willen doen. Met hulp van het PGB hebben we een netwerkje rondom hem gebouwd waarop steunouder Lisa een welkome aanvulling is.’
Opladen
Maris gaat naar speciaal onderwijs, veertig kilometer verderop. Het is daardoor lastig om speelafspraken te maken. Als op woensdagmiddag de kinderen uitwaaieren over het dorp blijft hij meestal alleen thuis. ‘Dat vond ik niet leuk voor hem. Bovendien leek het me goed als hij meer mensen zou leren kennen buiten ons eigen kringetje. Zodat hij ook zou leren dat je meer mensen kunt vertrouwen. Via via hoorden we over Steunouder en zo kwam Lisa op ons pad. Lisa is echt een cadeautje. Ze heeft zo’n groot hart! Het is een heel ander contact dan met de PGB-ers. Lisa heeft aan een half woord genoeg en snapt de strubbelingen zoals we die thuis hebben omdat ze er zelf ook tegenaan loopt. Het is heel fijn om dat met haar uit te wisselen en geeft mij moed om weer vol te houden. Met de kinderen van Lisa klikt het heel goed. Zo fijn om te zien dat Maris het daar naar zijn zin heeft. Wat ik niet had bedacht is dat het voor mij ook fijn is om een middagje terug te vallen op wat ik maar intuïtief ouderschap noem. Ik laad echt op. Je kunt als pleegouder wel denken dat je het allemaal zelf moet kunnen en doen, maar goed voor jezelf zorgen om het vol te houden hoort daar ook bij. Dat realiseer ik me nu des te beter.’
