Sevda en Leo zijn de ouders van Lina, Sem en Roman. Tot hun grote verdriet is Lina als baby’tje gestorven, Sem en Roman zijn vijf en drie jaar oud. Sem heeft een ontwikkelingsachterstand en gaat naar het speciaal onderwijs. Roman is nog thuis en gaat twee keer per week naar de peuterspeelzaal.
Praktische hulp
‘Als ik heel eerlijk ben zat ik er op een gegeven moment helemaal doorheen. Ik stond al maanden op de wachtlijst bij de ggz, terwijl we acuut hulp nodig hadden. We kregen wel begeleiding voor Sem, maar dat was vooral praten. En ook toen homestart kwam bleek dat vooral praten te zijn. Ik had daar geen energie voor. Ik was ontzettend verdrietig, doodmoe en voelde me enorm tekortschieten naar Sem en Roman. We hebben lieve familie, maar die woont ver weg en kan niet even bijspringen. En iedereen zegt wel ‘bel me als ik iets voor je kan doen’, maar daar heb je niks aan. Want ik had gewoon de moed niet om de telefoon te pakken. In de buurt hadden we weinig contact. We waren op zoek naar een ander, beter, huis dus dan investeer je ook niet echt in je buren. Maar dat voelde wel erg alleen. Op een gegeven moment ben ik gaan zoeken naar informatie over pleegzorg. Dat leek me de enige oplossing die overbleef. Op facebook ontdekte ik toen Steunouder. Er ging een wereld voor me open! Niet praten, maar gewoon heel praktische hulp waar je echt wat aan hebt. Dat klonk bijna te mooi om waar te zijn.’
Vertrouwen
De steunoudercoördinator koppelde het gezin aan een ouder stel zonder kinderen. ‘Door het steunouderschap heb ik mijn man nog beter leren kennen. Dat is bijzonder als je al zo lang een relatie met elkaar te hebben. Mijn man had voorkeur voor het opvangen van een kind ouder dan acht jaar, zodat hij ermee kon praten. Maar Roman was pas drie. Toch kostte het weinig moeite om hem ‘om’ te laten gaan. Ik wist dat mijn man het in zich had, maar ook mooi voor hem om te ervaren dat hij het werkelijk in zich heeft om ook met een jong kind om te gaan. In de vakanties komt Sem ook vaak mee. Hij wil dat graag en wij vinden dat ook wel zo eerlijk. Ze noemen ons hun Bomma en Bompa en zo voelt het voor ons ook. Dat we hun oma en opa zijn geworden. Door Corona en onze verhuizing hebben we afgelopen maanden vooral digitaal contact gehad. Binnenkort pakken we de draad weer op, maar dan als Bomma en Bompa, zonder begeleiding van de steunoudercoördinator. Inmiddels voelt het zo vertrouwd. Toen we hier aan begonnen was de insteek om het voor langere tijd te doen. Zodat je ook echt iets opbouwt. We zijn zo blij om te zien dat Sevda het vertrouwen krijgt dat ze in de tijd dat Roman bij ons is gewoon iets voor zichzelf mag doen. Ze voelde zich daar heel bezwaard over maar wij vinden het vooral heel gezellig en leuk als hij er is. En hopen juist dat er daardoor ruimte komt voor Sevda om aan zichzelf toe te komen. Ze is zo’n stoere dappere vrouw. Met zo ontzettend veel wilskracht en doorzettingsvermogen. Er lag gewoon teveel op haar bord.’
Licht
‘Bomma en Bompa horen er helemaal bij. Ze zijn onderdeel van ons gezin geworden. Ik ben zo ongelooflijk blij met hen, dat is niet in woorden uit te drukken. Het is zo bijzonder dat er mensen zijn die dit voor je willen doen. Na één of twee afspraken voelde het al vertrouwd, dat had ik nooit verwacht. Ik voel me ook niet meer schuldig als de kinderen daar zijn. Ik kan het leven beter aan. Het helpt ook dat we sinds kort een beter huis hebben en binnenkort begin ik met therapie. Ik ben er nog niet, maar ik zie wel weer licht aan het eind van de tunnel.’
Nieuwsgierig naar meer verhalen en ervaringen van ouders en professionals? Download Tien verhalen met impact en Steen in de vijver en lees hoe je met een klein gebaar een groot verschil kunt maken.